Elke leerkracht doet ertoe!

Onlangs was ik bij de lezing van Micha de Winter bij HetKind in Driebergen. Ik had zijn boek “Verbeter de wereld, begin bij de opvoeding” vorig jaar al gelezen en was hiervan onder de indruk. Gelukkig was het niet zo’n lezing waarbij een auteur de inhoud van zijn boek nog eens uiteen zet.
De Winter hield een goed verhaal waarbij voor mij centraal stond de noodzaak voor scholen om het gesprek met ouders, leerlingen en leerkrachten aan te gaan zodat er een gemeenschap, een samenhang, ontstaat. Zonder een sociaal netwerk redden onze leerlingen het niet in de huidige geïndividualiseerde maatschappij.
Deze week zult u op de site van HetKind (http://hetkind.org) een gedetailleerd verslag van deze avond kunnen lezen.

Tijdens zijn lezing liet de Winter de term Opbrengst Gericht Werken vallen. Dat kostte hem moeite, immers, welke school is nou niet gericht met opbrengsten bezig? Hij gaf echter aan moeite te hebben met de smalle definitie die aan Opbrengsten wordt gegeven.

Na afloop bood de Winter gelegenheid om vragen te stellen of het met hem oneens te zijn en daarover met elkaar van gedachten te wisselen. Een van de aanwezigen merkte op dat ze blij was met de twijfel die de Winter uitte omtrent OGW en ze vroeg de Winter om steun in deze.

Vervolgens gaf de Winter haar iets terug wat mij al langer puzzelt. In mijn beleving riep hij onderwijsgevenden op om als beroepsgroep meer op te komen voor wat je belangrijk vindt in de uitoefening van je vak.
Ik kom op veel scholen en ik hoor vaak leerkrachten mopperen over het beleid. Met name OGW lijkt op sommige scholen te verworden tot TGW (toets gericht werken) en alle zaken die niet direct hieraan bijdragen worden geminimaliseerd. Los van het feit dat er genoeg scholen zijn die hoge toetsresultaten halen en ook nog in staat zijn om aandacht te hebben voor bijvoorbeeld culturele vorming, vraag ik me af wat de reden is dat teams zo slaafs bijna het beleid uitvoeren.

Ik ga ervan uit dat leerkrachten een visie op onderwijs hebben, dat ze weten welke waarden ze belangrijk vinden en wat ze willen toevoegen aan het leven van hun leerlingen.

Als vervolgens in de praktijk blijkt dat er externe factoren (beleid) zijn die ervoor zorgen dat jouw waarden, jouw missie en jouw visie geweld wordt aangedaan, stel ik me voor dat je iets gaat doen.
Als teams met elkaar echt vinden dat ze beleid moeten uitvoeren wat tegenstrijdig is met waar je voor staat in het leven, kom je toch in actie?

Uiteraard weet ik dat directeuren verantwoording afleggen aan hun bestuur. Ik ken veel directeuren die het volledig eens zijn met teams die problemen hebben met bovengenoemde tegenstrijdigheid. Maar ook dan vraag ik me af hoe sterk deze directeuren kunnen zijn als ze met elkaar, als collectief, optrekken naar hun bestuur?

Veel bestuursleden en algemene directies die ik ken, snappen bovenstaande dilemma’s heel goed maar voelen zich gebonden aan de regels die de overheid hen oplegt. Maar als de besturen die echte waarden, missies en visies op onderwijs hebben, nu ook de koppen eens bij elkaar steken? Dan kunnen we als beroepsgroep in gesprek gaan met de verantwoordelijke bewindslieden!

Afwachten, mopperen, doormodderen, niet meer doen wat je eigenlijk echt wil, levert alleen maar negatieve energie op.
Elke leerkracht doet ertoe, iedereen kan een stap zetten. Soms kan dat pijnlijk zijn. Ik ken mensen die vrijwillig gestopt zijn met lesgeven omdat ze vonden dat de huidige praktijk niet meer klopte met hun beroepseer. Ik ken ook iemand die onvrijwillig thuis is omdat ze opkwam voor het onderwijs waar zij in gelooft.
Jij doet er ook toe! En als je hierover twijfelt:

Elke storm begint met het eerste zuchtje wind!