Het eiland

Ik heb altijd al iets met eilanden gehad. Zeg maar, een aangeboren eilandgevoel.
Wat dat is, kan ik moeilijk beschrijven maar ik word er blij van en dat is genoeg.

Zo ook deze week op La Palma, het meest westelijke Canarische eiland.
Zo groot als de provincie Utrecht en één van de meest steile eilanden ter wereld. Een vlak stuk is niet te vinden. Mijn hardloopschoenen dus voor niets meegenomen.
Met de auto kunnen we bijna nergens (verantwoord) harder dan 70 km per uur. Fietsen is de ultieme uitdaging voor de berggeiten onder ons en stranden zijn er nauwelijks.
Hotels en vooral die foeilelijke grote krengen heb ik nog niet ontdekt.
Wat is er dan wel? Natuurschoon, ruige gebieden, geweldige uitzichten, stille wandel(?)paden, vriendelijke bewoners, heerlijk simpel eten(vis!) en rust.
Vooral dat laatste zorgt voor liefde voor dit eiland. Je komt tot stilstand, letterlijk en figuurlijk. Siësta bestaat hier nog! De wereld gaat de middags even dicht.
Ik spreek bekenden die hier zes weken verblijven, onze Duitse buurman zelfs tien weken.

Vanavond, bij de ondergaande zon en met uitzicht op zee, bedenk ik me vanuit de jacuzzi dat ze gelijk hebben. Deze ene week is onvoldoende. Volgend jaar terug!