Berichten

De sensatie van het uitgestelde begrip…….

Bovenstaande zin is een omschrijving van T.S. Eliot, die hiermee het lezen, voelen en niet helemaal begrijpen van poëzie uitdrukt.

Ik hoorde de zin bij een uitzending van Zomergasten met Hennie Vrienten. Ik heb erover lopen nadenken en kwam erachter dat het eigenlijk voortdurend zo gaat in het leven, althans bij mij.

Als kind weet je dat er iets meer is in het leven dan je huis, je straat en je directe omgeving. Zoals de Efteling een woud vol met verrassingen is! Als volwassene zie je het afgebladderde beton van de sprookjesfiguren, het mechaniek en de kabeltjes. Je snapt het, weg sensatie.

Als puber weet je dat je iets gaat doen met je leven maar wat en hoe, blijft nog spannend, een sensationele verwachting.

Als volwassene terugkijkend op die dromen, voelt de spanning daarover een stuk minder.
Je studie, je werk, je waarden, je passies, je relaties, je gezondheid, je innerlijke drive, je leven: stukje bij beetje lijkt het alsof ik het gedurende mijn aardse bestaan beter ga begrijpen en er een stukje sensatie, spanning, zelfs glans verdwijnt. Ik ga het langzaam maar zeker steeds meer snappen.

Daar vind ik ook wel iets dreigends in zitten. Ik hou van die sensatie van het uitgestelde begrip. Daarom blijf ik me verwonderen en verdiepen in wat er op mijn pad komt. Op het moment dat dat over is, houdt het leven voor mij op. Misschien word ik dan een verzuurde, verbitterde en teleurgestelde oude man. Zuur omdat de spanning weg is, verbitterd omdat het onbegrip beter was dan de juiste kennis en teleurgesteld omdat niet aan je verwachting is voldaan.

Stilte

Op hoge leeftijd stelde mijn grootmoeder vragen aan mij over zaken die ze in de krant had gelezen en waar ze niets van begreep. Ze bleef zich verwonderen over de wereld. Ze genoot van de sensatie van het bijna begrijpen…..
Dat wil ik ook!