Wat we van een zeilwedstrijd kunnen leren!?
In 2013 was ik in de ban van een van de oudste zeilwedstrijden ter wereld, de America’s Cup. Na afloop zag ik ineens de relatie met ons dagelijks leven, zowel op innerlijk, persoonlijk niveau als de link met organisaties (en maatschappij).
De America’s Cup eindigt in een finale tussen twee zeilboten van verschillende landen. Dit keer was het een spectaculair gevecht tussen de supercatamarans van Nieuw Zeeland en die van de VS. De bemanning bestaat uit ongeveer 12 man. Deze zeilmonsters bereiken topsnelheden van tegen de 80 km/uur!
Er worden elke dag een of twee races gevaren. Het team met als eerste 9 gewonnen races, wint de cup.
In de eerste races waren de Kiwi’s veruit de sterkere partij. Met overtuiging en groot verschil wonnen ze de races van de Amerikanen. In de persconferenties na afloop was het commentaar van de Amerikaanse schipper steevast dat de wedstrijd nog niet gelopen was. Hij bleef geloven dat hij kon winnen. Toen de stand 8-1 was, merkte hij met een stalen gezicht op dat hij slechts 8 races op rij hoefde te winnen om de Cup te veroveren. Hoon! De dag erna won hij de race. En de dag erna en daarna, etc.
Uiteindelijk was het 8-8. Het ging dus uiteindelijk om de laatste race! De Kiwi’s hadden een sterke start en de Amerikanen maakten een stuurfout. Op dit niveau is de race dan al beslist. Maar……. heel langzaam maar zeker kwamen de Amerikanen dichterbij en wonnen de race (en de Cup) uiteindelijk met een stevige voorsprong.
Hoe kwam deze opmerkelijke come-back tot stand en wat is hier van te leren?
In de persconferenties roemde de Amerikaanse schipper steevast zijn team. Niet alleen zijn zeilteam maar ook het walteam. Niet alleen de ontwerpers maar ook de schoonmakers, de chauffeurs. Voortdurend sprak hij zijn bewondering uit voor de teamspirit. Ook bij een verloren race sprak hij zijn waardering uit voor de werklust en discipline van ‘zijn’ mensen. Ze geloofden in het collectief.
We hoorden later dat er elke dag tussen het zeilteam en de onderhoudsmensen gesproken werd over welke verbeteringen mogelijk zouden zijn en elke nacht werd er aan de boot gesleuteld. Er werden voortdurend aanpassingen gedaan. Ook toen ze races gingen winnen, bedachten ze manieren om de boot sneller te maken!
De mindset van deze club was dat ze bleven geloven in hun eigen kracht. Ze bleven geloven in de eindzege. Ze gaven niet op. Bij een tegenslag zochten ze naar een verbetering. Bij een overwinning zochten ze naar een verbetering….
De Kiwi’s stonden op een royale voorsprong. Wat ging er mis? Wat mij opviel, was dat het geweldige zeilers zijn. Vakmensen en keihard werkend! Maar……toen het minder ging, bleven ze herhalen wat ze in de eerste (gewonnen) races deden. Want dat werkte! Toen…
Je zag langzaam maar zeker de frustratie en vertwijfeling toeslaan. De schipper die tijdens persconferenties eerst nog relaxed en zelfverzekerd overkwam, werd stiller. Zijn lichaamstaal liet zien dat hij ging twijfelen. Tijdens de laatste twee dagen en zeker na afloop had ik ook medelijden met hem. Ik zag een gebroken man….
Teambuilding, blijvend verbeteren, niet blijven herhalen wat toch niet werkt en een goede mindset, zijn factoren die in deze wedstrijd het verschil maakten.
Hoe zit dat bij jou?
De laatste race: