Verdwaald in mijzelf

Ze zat in mijn eerste eigen groep en vanaf het eerste moment had ik een zwak voor haar. Ik had mezelf zo’n dochter gegund. Ze kon zo hartelijk schaterlachen dat ik er blij van werd. Als ze verdrietig was, merkte ik bij mezelf dat ik daardoor geraakt was. Natuurlijk heb je met elk verdrietig kind te doen. Maar bij haar was het altijd anders. Ik voelde haar verdriet van binnen.
Haar ogen, haar uitstraling, haar waardigheid, haar intelligentie: ik was diep onder de indruk van dit prachtige mens.
Uiteraard liet ik de andere kinderen niet merken wat ik voor haar voelde. Ik was jong en dacht dit oprecht. Wat een illusie! Uiteraard prikten de meeste leerlingen hier doorheen.

Haar vader merkte eens op dat hij mij in zijn dochter terug zag. Mijn maniertjes, mijn gebaren, mijn visie, mijn grapjes….
Met hem ontstond een soort vriendschap en toen zij op het VO wiskunde wat ingewikkeld vond, vroeg hij mij haar hierin bijles te geven. Uiteraard deed ik dat met alle plezier!
Langzaam maar zeker verdwenen we uit elkaars leven. Zij ging studeren, ging in Rotterdam wonen. Maar ik vergat haar nooit en vroeg me vaak af hoe het met haar ging.

Enige tijd geleden kwamen we elkaar tegen. Op Facebook. We waren weer vriendjes en spraken af elkaar ‘live’ te zien. Dat kwam er niet van….Allebei druk en andere dingen eerst.

Op de een of andere wijze reageerden we allebei vorige week op iets en spraken keihard een datum en locatie af.

Toen ik eenmaal onderweg was en me bedacht hoe onze ontmoeting er uit zou zien, bekroop me een angstig voorgevoel. Natuurlijk kom ik vaak oud-leerlingen tegen en dan praten we over vroeger, over wat we gedaan hebben, etc. Maar afspreken zoals nu? Hoe start je zo’n gesprek? Waar praat je over? En als je na een half uurtje een en ander hebt uitgewisseld, wat dan?

Ik zocht een tafeltje uit waarbij ik de deur in de gaten kon houden en bestelde een koffie. Was dit verstandig? Wat zeg je na 25 jaar tegen een ex-leerling? Krijgen we hier spijt van?

Ik zag haar binnenkomen. Ik zag haar vader maar ook haar moeder in haar terug. Diep onder de indruk van haar charisma en schoonheid begroette ik haar. Mijn gevoel van destijds was in één klap terug. Er was echter een groot verschil met toen. Nu zat er een volwassen, wijze, mooie vrouw tegenover me.

Wat toen gebeurde, verbaast me tot op dit moment nog ten diepste. Binnen enkele minuten waren we in een diepgaand gesprek verwikkeld. Niets plichtplegingen, niets formeel, gelijk de diepte in. We spraken over vertrouwen, over kwetsbaarheid, over onze relaties, over onze angsten, over onze dromen, over het ouderschap, over onze twijfels. En het ging maar door…….volgens mij konden we nog uren doorpraten, volgens mij wilden we geen van beiden stoppen, het ging door en door en de tijd verdween.

Bij het afrekenen spraken we een vervolg af. We liepen samen in de regen en praatten verder en stelden ons afscheid uit.
Na een formeel afscheid volgde een innige omhelzing waarin we beiden ons gevoel uitspraken. Maar ik wilde niet weg…….

Onderweg naar huis was ik stil, ik was in de war, wat was hier gebeurd? Nu, na ruim een dag, loop ik er nog over na te denken.
Als ik zou geloven in meer dan dit leven, zou ik denken dat onze zielen elkaar (her)kennen. Zielsverwantschap.
Als ik daar niet in zou geloven, zou ik denken dat er een krachtige verbinding is tussen ons beiden. Zielsverwantschap.
Wat het ook is, er is een diepe, sterke relatie tussen ons. Het is wat het is. Ik hoef het niet te verklaren. Ik hoef het slechts te accepteren.

Maar ik blijf in de war, een beetje de weg kwijt, een beetje verdwaald in mijn eigen gevoel…..