Verbinding, zelfs na 33 jaar

Afgelopen zondag had ik een reünie van mijn eerste groep uit 1979. Destijds de derde klas. Toen de groep in de zesde kwam, mocht ik ze weer als leerkracht begroeten. Sommige kinderen heb ik vanwege de vorming van een combinatiegroep ook nog in een tussenliggend jaar gehad. In de zesde klas werd alles weer samengevoegd en waren ze met 37. Ik heb zodoende een relatie met ze van drie jaar en met eentje zelfs vier jaar.

Op zondag 18 januari 2016 zag de groep elkaar weer terug na 33 jaar. Het kwartet van de organisatie had bedacht dat het eerste uur besteed moest worden aan 3 keer 20 minuten speeddaten in drietallen. Daarna was er een uur wat gevuld werd door de gangmaker (van toen en nu) en daarna was er nog een uur om met elkaar vrij te spreken.
Wat me opviel in deze drie uur waren de lachende gezichten en ontspannen houdingen. Ook als ik naar de foto’s kijk, zie ik mensen die glimlachen, elkaar in de ogen kijken en betrokken zijn op elkaar. Na 33 jaar! Verbinding…..
Als ik terugkijk naar de jaren die ik met hen heb mogen doormaken, herken ik die verbinding. Het plezier met deze groep heb ik slechts één keer met een andere groep meegemaakt. Als ik terugdenk aan de tijd met hen, valt me de vrijheid op die ik van mijn schoolleider kreeg. Met mooi weer ging ik met ze naar een strandje iets verderop. Spelen, wat zwemmen, plezier maken met elkaar. Af en toe gingen we een rondje hardlopen om te oefenen voor een prestatieloopje in onze stad. Een ochtendpauze die uitliep tot een uur: alles was goed.
Weeksluitingen, feesten, projecten en kringgesprekken: met deze groep ging het als vanzelf. Cognitieve resultaten waren hoog en dat bleek in hun vervolgopleidingen. Kortom, het was een heerlijke groep en iedereen mocht er zijn. En dan nu, na 33 jaar zie ik dat plezier weer bij hen terug. Ik word er stil en soms emotioneel van. In verbinding zijn, met elkaar een relatie aangaan, lijkt voor eeuwig te duren.
Na drie uur is de reünie formeel voorbij. Het merendeel gaat hierna eten met elkaar in een nabijgelegen tent. De huisgangers wordt hartstochtelijk gevraagd mee te gaan en er wordt hartelijk afscheid genomen. Tijdens het eten gaat de sfeer verder zoals in de middag.
Na afloop besluiten we om met een kleine groep de dag af te sluiten in de kroeg. Deze bijzondere dag die om 14 uur begon, wordt om 00.40 beëindigd met een warm afscheid.

Opstelling volgens groepsfoto 1983….

Na twee dagen loop ik nog na te genieten van dit feestje. Als ik deze mensen van 45 jaar terugzie, herken ik mijn leerlingen van toen. De gangmaker is nog steeds de gangmaker, de stille jongen is nog steeds afwachtend in de gesprekken, het meisje met de mooie grijns is een vrouw met een prachtige smile, de serieuzere kinderen kunnen weer diep met elkaar filosoferen, ik herken hun vaders, hun moeders in hen terug.
Op Facebook zie ik dat over en weer vriendschappen worden gesloten en de waardering over deze ontmoeting wordt uitgesproken.
Als jonge leerkracht in die tijd was mijn uitgangspunt dat kinderen een fijne tijd op school moesten hebben om zich naar behoren te kunnen ontwikkelen. En ik werd hierin gesteund door mijn schoolleider, Hans van Tielen.
Was dit ook allemaal gebeurd, de herkenning op deze reünie als ik destijds zo gericht was geweest op hun cognitieve ontwikkeling zoals we dat nu doen?