Pluk de dag…

Door het onverwachte overlijden van een jonge collega uit mijn directe omgeving ben ik weer geconfronteerd met onze kwetsbaarheid. Een ongelukje, een ziekte of iets totaal onverwacht breekt abrupt het leven af. Maar tevens een ingrijpende gebeurtenis in het leven van alle verwanten.
Afspraken, plannen, beloften, excuses, spijtbetuigingen: het is over….niets meer aan te doen….

Na de schrik, het verdriet en het medeleven met betrokkenen blijf ik denken aan die kwetsbaarheid. Alles wat zo vanzelfsprekend is, kan morgen, over een uur, of aan het einde van het lezen van deze blog voorbij zijn.

Leef ik wel naar mijn droom?
Doe ik de dingen die ik wil doen?
Is er voldoende aandacht voor mijn naasten?
Is er genoeg aandacht voor mezelf?
Wat doe ik voor deze samenleving?
Voer ik de plannen wel uit die ik bedacht heb?

Ik heb weer een paar nachten slecht geslapen…

Niet morgen maar nu, De kracht van het nu, Pluk de dag, Carpe diem, Het einde voor ogen (Covey), Dromen durven doen,…..

Spreuken, gezegdes, boeken vol zijn erover geschreven.

Uiteindelijk gaat het om er te zijn, met aandacht, genietend van alles wat er zich in je leven afspeelt.
De waan van de dag dwingt ons soms om aandacht voor andere dingen te hebben, om er niet te zijn, om niet te kunnen genieten.

Stop, ontspan en kijk……….