Niet passend onderwijs…..

Vandaag moest ik door een poster met een meisje in een rolstoel ineens denken aan een leerlinge die ik nooit meer zal vergeten en die mij liet zien hoe krankzinnig ons onderwijssysteem in elkaar zit.

Haar moeder nam contact met mij op omdat ze een plaats voor haar dochter van acht zocht.
Haar dochter was geboren met een open rug. Ze was een meisje met een ‘meervoudige handicap’ en haar taalontwikkeling liep achter ten opzichte van leeftijdgenoten. Haar ouders wilden het liefst dat hun dochter in onze stad, samen met haar zusje naar school zou gaan. De mytylschool in Rotterdam was volgens het systeem de plek waar zij naar school zou kunnen. Dat is twee keer per dag ongeveer een uur in een busje en dat vonden ouders zeer bezwaarlijk. Bovendien, zo redeneerden ze, zou hun dochter meer leren op een reguliere school met ‘gewone’ kinderen dan op een mytylschool.
Met een dubbel rugzakje en het PGB en de inzet van hun moeder wilden ze het proberen op een gewone basisschool. Dat lukte op een collega-school totdat daar een nieuwe directeur kwam en er wrijving tussen ouders en directeur ontstond. Het escaleerde en ouders besloten te vertrekken en kwamen zo bij onze school terecht.

In ons eerste gesprek vertelde moeder dat haar dochter vanwege haar ontwikkelingsstoornis bij een schrikreactie kan stoppen met ademhalen. Bijvoorbeeld als ze valt. Actie 1 was om tegen haar te zeggen dat ze moet gaan ademhalen. Als dat niet werkt, actie 2, de ‘puffer’ inzetten (onderin haar rolstoel lag deze klaar). Actie 3 was 112 bellen. Gelukkig was dat laatste nooit nodig geweest en hoe ouder ze werd, hoe minder het gebeurde dat ze stopte met ademhalen.

Ik sprak met moeder af om een en ander met het team te bespreken.

Ik ben van nature iemand die ervan uitgaat dat alles kan, tot het tegendeel bewezen is. En ik probeer zo min mogelijk te oordelen.
Iedereen kijkt op zijn eigen manier tegen de wereld aan. Wat jij ziet, is dus waar. Zo zijn er leerkrachten die in ouders de vijand zien en er zijn leerkrachten die ouders als partners ervaren. Het is maar net hoe je tegen de wereld aankijkt. Einstein zei ooit al dat je zelf kiest om in een vijandige wereld te leven of in een liefdevolle.

In het teamgesprek was ik nogal verrast door de reacties van angst: Wat als het meisje zo’n ademnood krijgt? Wat betekent dat dan voor de andere kinderen? Wat betekent dat voor mij?
En de oordelende reacties: Waarom niet naar de mytylschool, daar is ze veel beter af! Je moet oppassen voor deze ouders, je komt nooit meer van dat kind af! Dit kunnen wij niet!
En de twijfels: Kan ik nog wel gewoon les blijven geven? Verwaarlozen we zo andere kinderen niet? Snappen wij wel hoe we zo’n meisje helpen zich zo goed mogelijk te ontwikkelen?

Ik weet nog goed dat ik slapeloze nachten heb gehad. Om te beginnen begreep ik de reacties niet. En toen ik ze begon te begrijpen, snapte ik dat mijn kijk op onderwijs een andere was dan die van mijn collega’s. Ik weet nog goed dat ik me toen zo eenzaam voelde……..

Inmiddels zat het meisje thuis, zonder onderwijs. Haar moeder vroeg of ze van ons materiaal kon lenen om haar dochter thuisonderwijs te gaan geven.
Om uit deze impasse te komen, heb ik aan het team gevraagd om het meisje een plek tot de zomervakantie bij ons aan te bieden. Op deze manier konden wij als school zonder tijdsdruk met elkaar beoordelen of we haar een plek konden bieden. Ouders zouden geen last van leerplicht hebben en konden uitkijken naar alternatieven.

We hebben vervolgens met elkaar een bijzondere tijd gehad. Voor sommige kinderen was hun nieuwe klasgenoot een eerste ontmoeting met iemand met een ‘handicap’.
Leerkrachten ervoeren dat ze tot meer in staat waren dan van tevoren gedacht. Onze nieuwe leerling werd echt een leerling van onze school en zelf groeide ze ook op haar eigen manier en in haar tempo.

Ouders wilden echter zekerheid voor na de zomer en besloten hun huis te koop te zetten. En dat lukte onverwacht snel.
In de laatste weken voor de zomervakantie hoorde ik dat veel van mijn collega’s het prima hadden gevonden als ze na de zomer zou blijven.
Ouders hadden inmiddels een huis in Brabant gekocht.

Uiteraard werd het een emotioneel afscheid en voor mij zeker. Ik had het gevoel dat er alleen maar verliezers waren……….

Ik heb later van moeder nog kaarten ontvangen. Het laatste bericht was dat het niet lekker op school ging met haar dochter wat uiteraard weer effect had op het gezinsleven.

Beelden van hoe het zou moeten, beelden van hoe het hoort, beelden van vijandige ouders, beelden houden ons in het systeem gevangen.
Beelden zorgen ervoor dat een meisje in een rolstoel met een taalachterstand niet samen met haar zusje naar de school om de hoek mag……

Kijk ook hier eens naar