Archief voor categorie: Personal

Ik hoorde op Radio 1 een gesprek met Erwin Kompanje, medisch ethicus.
In het gesprek ging het uiteraard over de toenemende zorgkosten en de consequenties daarvan. Kompanje vindt dat er preventief campagne gevoerd moet worden en dat mensen hun eigen verantwoordelijkheid moeten nemen over hun gezondheid. Hij spitste het gesprek toe op mensen die te dik zijn of te dik aan het worden zijn.
De consequenties voor je gedrag moeten financieel voelbaar zijn waardoor mensen zich gezonder gaan gedragen en daardoor minder zorg kosten.

Het gesprek ging naast de eigen verantwoordelijkheid ook over de houding van de mensen in de gezondheidszorg en de verwachting van de bezoekers. Hij benadrukte dat we misschien eens moeten nadenken over (medische) handelingen die ‘automatisch’ verricht worden terwijl genezing ook plaats zou vinden door even te wachten op een natuurlijk proces of door rust of door tijd. Hij betitelde dit met ‘overzorg’.
Precair was de kwestie over hoever te gaan met zieke mensen in verpleeghuizen of in verzorgingstehuizen. Kwaliteit van leven van bestaan moet uitgangspunt zijn.

Daarna ging het gesprek over de verwachting van de maakbaarheid van het bestaan. Hoever moet, kun en wil je gaan? “Alles moet maar gemaakt worden”……

Als onderwijsman gaan mijn gedachte naar de relatie van dit verhaal met onderwijs.
De behandelstand waar Kompanje over spreekt, zie ik ook terug in de scholen. De verwachting dat alle leerlingen dit doel (moeten) halen, leidt tot spanning bij kind, leerkracht en ouders. Als het doel niet gehaald wordt, is er iets ‘mis’ met het kind of met het onderwijs. Maar er is iets mis! Want alles is te organiseren, alles is te halen, alles is te maken, alles is te repareren!!

Komt daar misschien de vermoeidheid van veel leerkrachten vandaan? Zou het afhaken van leerlingen op scholen misschien veroorzaakt worden omdat iedereen in dat vastgestelde kader moet passen?
Oftewel: moeten we soms dingen niet even laten voor wat ze zijn? En daarna kijken met elkaar wat voor iedereen de beste oplossing is?

In organisaties wordt vaak gesproken en geschreven dat er gebruik gemaakt wordt van kwaliteiten van medewerkers.
Wat zijn dan de talenten van die mensen? Hoe achterhaal je op een aardige en leuke manier de kwaliteiten, de talenten van je medewerkers?

Op een school in Alphen aan de Rijn hebben we het als volgt gedaan:
Elke leerkracht kreeg, bepaald door loting, een collega toegewezen en deze moest ‘bespioneerd’ worden om de kwaliteiten te ontdekken.
Niemand wist van elkaar wie wie bespioneerde.
Na enkele weken hebben we een ontmoeting gearrangeerd waarbij in tweetallen aan elkaar verteld werd, wat de geconstateerde kwaliteiten van de gesprekspartner zijn.
Daarna hebben de mensen zelf deze bevindingen met hun naaste collega’s (team, afdeling, ‘bouw’, etc.) gedeeld. Denk daarbij een groepsgrootte van 5 tot 7 mensen.
De andere deelnemers hebben in dit gesprek de mogelijkheid om niet genoemde kwaliteiten alsnog te benoemen.

Ik kan u verzekeren dat er een enorme energie vrijkwam in deze laatste ronde! Het is een aanpak die ik daarna diverse malen met andere teams gedaan heb en de opbrengst verbaast me telkens weer.

Klaarblijkelijk weten veel mensen (dus) niet van hun eigen talenten en kwaliteiten. Onze tekorten weten we maar al te goed maar waar zijn we van nature nu eigenlijk goed in?

Als mensen hun talenten kennen en ze zijn in staat om dit te combineren met hun passie, ontstaat flow en hoge kwaliteit. Binnen een organisatie is het zaak om helder te krijgen wat ieders talent en passie is.
In functioneringsgesprekken, etc. zou het dus een vaste plaats moeten hebben.
Hoe benutten we het talent en de passie van iedereen om de totale opbrengst te verbeteren?

En de zaken waar mensen niet zo goed in zijn? Door iemand anders laten doen!
Niet binnen de organisatie? Dan iemand inhuren van buitenaf!

Het is volgens mij niet effectief om mensen aan zaken te zetten waar ze niets mee hebben. Laat ze hun goede kanten versterken.

Wanneer u een hapje buiten de deur gaat eten en u kunt kiezen uit twee restaurants, waar kiest u dan voor?
Bij de ene heeft men van 2 sterren 3 sterren weten te maken. Het andere heeft van 3 sterren 4 sterren weten te maken.
Ik kies voor de laatste! Wordt van goed beter! Van matig naar voldoende, levert te weinig op…

Wat betekent bovenstaande voor scholen?

Om te beginnen: beseffen leerkrachten wat hun eigen talenten zijn, waar hun passie ligt?
Daarna: handelt de schoolleiding daar ook naar? Wordt er gebruik van gemaakt? Doen leerkrachten verschillende zaken binnen de school, op basis van hun sterke punten?Vervolgens: weten de leerkrachten de talenten/passies van de kinderen? Is dit met ouders doorgesproken? Is het met de leerling zelf besproken?

Wat zou het fijn zijn als leerlingen van school af gaan en daar geleerd hebben wat hun sterke kanten zijn, waar hun passie ligt, wat ze als natuurlijk talent hebben!

Resultaten uit het verleden leren ons iets voor de toekomst. Of niet…

Op dit moment is er in het Westen sprake van een crisis. Volgens Tex Gunning gaat het om een waardencrisis. Feit is in elk geval dat het om geld draait. Volgens sommigen is de opeenvolging van de verschillende crisissen veroorzaakt door graaiers die uitsluitend om eigen gewin bezig zijn.

Deze graaiers hebben gebruik gemaakt van het huidige onderwijsstelsel. Een stelsel gebaseerd op testen, op scoren en om verschil maken tussen mensen. Een stelsel dat laat zien wie er intelligent is (IQ) en wie niet.

We mogen dus concluderen dat we binnen het onderwijs iets niet goed gedaan hebben. Volgens Howard Gardner zou het onderwijs moeten opleiden tot vakkennis, betrokkenheid (je verantwoordelijk voelen) en morele doelen (ethiek). Hij benoemt dit uitgebreid in zijn project Good Work.

Als we kijken naar de richting die de Nederlandse overheid inslaat richting toekomstig onderwijs, ben ik zeer verbaasd. Meer toetsen, hogere normen en standaardisering. Volgens Andy Hargreaves is standaardisering trouwens de vijand van duurzaamheid.

We richten ons hiermee dus op korte termijn succes. We zijn niet bezig met oplossingen op lange termijn. We leren niet van de huidige crisis, sterker nog, we gaan nog zwaarder inzetten op de gebaande paden. We leren niet van de diversiteit tussen mensen. We leren mensen onderscheid te maken op basis van intelligentie en leren ze niet om met elkaar oplossingen te vinden voor toekomstige problemen.

Naast mijn verbazing ben ik ook bang. Als we reageren op de huidige crisis door te herhalen wat we niet goed gedaan hebben, is het wachten op de volgende serie crisissen met wellicht nog ernstiger gevolgen.

We moeten met elkaar werken aan een andere samenleving, te beginnen met onderwijs anders in te richten. Onderwijs wat uitgaat van vertrouwen (Finland). Ontwikkeling van mensen in de breedste zin van het woord!

Februari 2012

In deze week was ik me weer bewust wat het verschil in mindset kan betekenen voor mensen.

We spreken over een statische mindset als je dingen accepteert zoals ze zijn en denkt dat je er niets aan kan, mag of moet veranderen. In deze mindset is het niet fijn om fouten te maken; het ondermijnt wie je bent! Je moet er dus zijn en kunt het niet worden. In deze mindset ga je fouten aan anderen toedichten. Fouten maken is slecht! Er is ook niet zo veel verschil tussen wie je bent en wat je doet; dit loopt in elkaar over. Je moet je dus voortdurend bewijzen: op school, in je werk, in je loopbaan,………

Bij een op groei gerichte mindset ga je ervan uit dat wat er is, het beginpunt is voor verdere ontwikkeling. Je gaat er niet vanuit dat je volmaakt bent en je bent voortdurend gericht op leren. Je zoekt dus mensen in je leven uit die jou helpen je te ontwikkelen. Je bent er niet op gericht om al je tekortkomingen op te heffen. Zolang ze jou en je omgeving geen kwaad doen, kun je ze accepteren.

Voor onderwijsgevenden betekent dit dat ze hun leerlingen eerlijk moeten vertellen hoe ze ervoor staan en tegelijk laten zien hoe ze een eventuele achterstand kunnen overbruggen. Goede leerkrachten geloven in ontwikkeling van intelligentie en talent. Ze zijn ook gefascineerd door het leerproces van hun leerlingen.

Wat betekent het voor kinderen dus als ik op een school hoor dat “dit kind hier niet thuis hoort” of “dat onze kinderen dit nooit aankunnen” of “de normering is veel te zwaar voor onze kinderen” of “hoe kan ik dat nu bieden in een klas als deze” ? Volgens mij betekent het dat deze leerkrachten de hoop opgeven. Wat er nu is, kan ik niet veranderen. Een statische mindset dus.

Bij een op groei gerichte mindset zou het zijn “we kunnen dit kind minimaal het volgende bieden” en “dit zullen onze kinderen lastig vinden maar we gaan het proberen” en “onze kinderen hebben nog veel te leren voor deze normering” en “dit wordt een klus voor mij”. In deze houding ga je het proberen. Als het niet lukt, is het geen schande. Je hoeft je er niet voor te schamen!

Literatuur: Mindset van Carol Dweck